Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

τῷ δὲ τετάρτῳ

  • 1 τετάρτω

    τέταρτος
    fourth: masc /neut dat sg

    Morphologia Graeca > τετάρτω

  • 2 τετάρτῳ

    τέταρτος
    fourth: masc /neut dat sg

    Morphologia Graeca > τετάρτῳ

  • 3 τετάρτωι

    τετάρτῳ, τέταρτος
    fourth: masc /neut dat sg

    Morphologia Graeca > τετάρτωι

  • 4 δεύτερος

    δεύτερος, der Zweite; comparativ. zum superlstiv. δεύτατος »der Letzte«, also eigentlich »der Letztere«, d. h. der Letzte von Zweien; δευτερος und δεύτατος hängen mit δύο nicht unmittelbar zusammen, sondern sind zunächst von δεύεσϑαι abzuleiten, δεύτερος der Nachstehende, der (hinter dem Ersten) Zurückbleibende. Lehrreich ist besonders die Redensart οὐδενὸς δεύτερος, Herodot. 1, 23, und Hom. Iliad. 23, 248 ἔπειτα δὲ καὶ τὸν (nämlich τύμβον) Ἀχαιοὶ εὐρύν ϑ' ὑψηλόν τε τιϑήμεναι, οἵ κεν ἐμεῖο δεύτεροι ἐν νήεσσι πολυκλήισι λίπησϑε, Scholl. Aristonic. δεύτεροι: ὕστεροι. καὶ »δεύτατος ἦλϑεν ( Iliad. 19, 51)« ἀντὶ τοῦ ἔσχατος; Scholl. Aristonic. Iliad. 19, 51 ἡ διπλῆ, ὅτι δεύτατος ἀπὸ τοῠ δεύεσϑαι ὁ ἔσχατος· τὸ δὲ δεύεσϑαι ἐνδεῖν ἐστι. Nun hängt aber δεύεσϑαι selbst mit δύο zusammen; es ist mit Guna von der den Begriff der Trennung ausdrückenden Wurzel δυ- oder δFι-gebildet; von dieser Wurzel kommt δύο, das die Sonderung in Zwei bezeichnende Zahlwort, und δεύεσϑαί τινος, von Etwas getrennt sein, es entbehren. Vgl. δίς, διά und das Latein. dis-. Δεύτερος findet sich von Homer an überall, das neutrum auch adverolat, »zweitens«, »zum zweiten Male«; bei Homer öfters in den Formen δεύτερος und δεύτερον; andere Formen nur im 23. Buche der Ilias: δευτέρῳ vs. 265. 750, δεύτεροι vs. 248. 498, δεύτερα vs. 538. In der Odyssee nur δεύτερον, 8, 1619, 354. 18, 24. 19, 65. 22, 69. Homer setzt gerne αὖ, αὖτε, αὖτις hinzu; er gebraucht das Wort vom Raume, von der Zeit und vom Range, welche Kategorien sich aber meistens nicht genau sondern lassen. Entschieden räumlich ist wohl zu fassen Iliad. 23, 498 τότε δὲ γνώσεσϑε ἵππους, οἳ δεύτεροι οἵ τε πάροιϑεν; entschieden von der Zeit Iliad. 5, 855 πρόσϑεν Ἄρης ὠρέξατοδεύτερος αὖϑ' ὡρμᾶτο Διομήδης; entschieden vom Range Iliad. 23, 538 ἀλλ' ἄγε δή οἱ δῶμεν ἀέϑλιον, ὡς ἐπιεικές, δεύτερ'· ἀτὰρ τὰ πρῶτα φερέσϑω Τυδέος υἱός, τὰ δεύτερα = der zweite Kampfpreis. Vgl. Iliad. 7, 248 δεύτερος αὖτε, Iliad. 3, 191 δεύτερον αὖτε τὸ τρίτον αὖτε, Odyss. 3, 161 δεύτερον αὖτις, Iliad. 6, 184 πρῶτον μέν δεύτερον αὖ τὸ τρίτον αὖ, Iliad. 23, 265 τῷ πρώτῳ· ἀτὰρ αὖ τῷ δευτέρῳ αὐτὰρ τῷ τριτάτῳ τῷ δὲ τετάρτῳ πέμπτῳ δέ. – Folgende: a) der Zeit nach: δευτέρῳ χρόνῳ Pind. Ol. 1, 43; μετ' ἐμὲ δεύτερος, sogleich nach mir, Xen. Cyr. 2, 2, 4. – b) der Oldnung, dem Range nach: οὐδενὸς δεύτερος, keinem nachstehend, Her. 1, 23; Pol. 32, 13, 16; καὶ ὕστερος Plat. Phil. 59 c; δεύτερα ἦν τῶν ὑποκειμένων προςδοκιῶν καὶ τῶν ἐλπίδων, war unter den Erwartungen, blieb hinter den Erwartungen zurück, Dem. 19, 24; ἰσχύϊ δὲ μάχης καὶ στρατοῦ πλήϑει πολὺ δευτέρα ἦν μετὰ τὴν Σκυϑῶν, an Heereszahl stand sie weit der Macht der Scythen nach, Thuc. 2, 97; Her. 1, 31; μετὰ Πᾶνα τὸ δεύτερον ἆϑλον ἀποισῇ Theocr. 1, 3; vgl. ἐμοὶ μὲν μετὰ τὸ πλουτεῖν δεύτερον Alexis Ath. VI, 258 e. – So ἄγειν, ἡγεῖσϑαι, ποιεῖν, τιϑέναι τινὰ δεύτερόν τινος, Jemand einem Andern nachsetzen, Soph. O. C. 351; Luc. Lapith. 9 enc. Dem. 34; Plut. u. a. Sp.; ἐν δευτέρῳ καὶ γονεῖς καὶ παῖδας τῶν τῆς πατρίδος καλῶν τίϑεσϑαι, Plut. Fab. 24; ἐν δευτέρᾳ τάξει τινὸς ποιεῖσϑαι Dsm. 13. – c) übh. der Andere neben Einem, δεύτερος αὐτός, selbzweiter, d. i. allein mit dem Andern, Her. 4, 113 u. sonst; δευτέρῳ ἔτει τούτων, im zweiten Jahre darauf; δευτέρῃ ἡμέρῃ ἀπ' ἧς ὁ χειμὼν ἔγένετο, den Tag nach dem Sturme, 7, 192; Sp. = ἕτερος, εἷς καὶ δεύτερος, vgl. Schäfer D. Hal. C. V. p. 174. – Das neutr. δεύτερον, Her. u. Att. gew. τὸ δεύτερον, zweitens, zumzweiten Male, wiederum, oft noch mit αὖ, αὖτε u. ähnl. vbdn; δεύτερον πάλιν, Plat. Polit. 260 d; δεύτερα, Herodot. 1, 46; τὰ δεύτερα, Thuc. 6, 78; ἐκ δευτέρου, zum zweitenmale, Aesop., N. T.; – τὰ δεύτερα, der zweite Preis, Rang, Her. 8, 104; Xen. Cyr. 4, 6, 11; τὰ δεύτερα φέρεσϑαι, Luc. – Bei Medic. = Nachgeburt. – Adv. δευτέρως, Plat. Tim. 56 b u. öfter; Arist.

    Griechisch-deutsches Handwörterbuch > δεύτερος

  • 5 τέτρατος

    τέτρᾰτος, τέταρτος
    1 fourth

    μετὰ τριῶν τέταρτον πόνον O. 1.60

    [ ἅμα πρώτοις ἄρξεται καὶ τετράτοις (codd.: τερτάτοις Ahrens) O. 8.46] “τετράτων παίδων κ' ἐπιγεινομένων αἷμά οἱ κείναν λάβε σὺν Δαναοῖς εὐρεῖαν ἄπειρον” (i. e. of the fourth generation descended from Euphamos) P. 4.47 πέφνε δὲ τρεῖς καὶ δέκ' ἄνδρας, τετράτῳ δ αὐτὸς ἐπεδάθη ( τε- τάρτῳ v. l.: ἀντὶ τοῦ τετάρτῳ καὶ δεκάτῳ, Σ B Hom. K 252, cf. fr. 171) fr. 135.

    Lexicon to Pindar > τέτρατος

  • 6 Πέτρος

    Πέτρος, ου, ὁ (ὁ πέτρος=‘stone’ Hom.+; Jos., Bell. 3, 240, Ant. 7, 142.—Π. as a name can scarcely be pre-Christian, as AMerx, D. vier kanon. Ev. II/1, 1902, 160ff, referring to Jos., Ant. 18, 156 [Niese did not accept the v.l. Πέτρος for Πρῶτος], would have it. But s. ADell [πέτρα 1b] esp. 14–17. Fr. the beginning it was prob. thought of as the Gk. equivalent of the Aram. כֵּיפָא= Κηφᾶς: J 1:42; cp. Mt 16:18 and JWackernagel, Syntax II2 1928, 14f, perh. formed on the analogy of the Gk. male proper name Πέτρων: UPZ 149, 8 [III B.C.]; 135 [78 B.C.]; Plut., Mor. 422d.—A gentile named Πέτρος in Damasc., Vi. Isid. 170. S. also the Praeses Arabiae of 278/79 A.D. Aurelius P.: Publ. Princeton Univ. Arch. Expedition to Syria III A, 1913, 4 no. 546) Peter, surname of the head of the circle of Twelve Disciples, whose name was orig. Simon. His father was a certain John (s. Ἰωάννης 4) or Jonah (s. Ἰωνᾶς 2). Acc. to J 1:44 he himself was from Bethsaida, but, at any rate, when he met Jesus he lived in Capernaum (Mk 1:21, 29). Fr. that city he and his brother Andrew made their living as fishers (Mk 1:16). He was married (Mk 1:30; cp. 1 Cor 9:5), but left his home and occupation, when Jesus called, to follow him (Mk 1:18; 10:28). He belonged to the three or four most intimate of the Master’s companions (Mk 5:37; 9:2; 13:3; 14:33). He stands at the head of the lists of the apostles (Mt 10:2; Mk 3:16; Lk 6:14; Ac 1:13). Not all the problems connected w. the conferring of the name Cephas-Peter upon Simon (s. Σίμων 1) have yet been solved (the giving of a new name and the reason for it: Plato [s. ὀνομάζω 1] and Theophrastus [Vi. Platonis 2 ln. 21 in Biog. p. 388 W.= Prolegom. 1 in CHermann, Pla. VI 196 Θεόφραστος, Τύρταμος καλούμενος πάλαι, διὰ τὸ θεῖον τῆς φράσεως Θ. μετεκλήθη]; CRoth, Simon-Peter HTR 54, ’61, 91–97). He was at least not always a model of rock-like (πέτρος is a symbol of imperturbability Soph., Oed. Rex 334; Eur., Med. 28 al.) firmness (note Gethsemane, the denial, the unsuccessful attempt at walking on water; his conduct at Antioch Gal 2:11ff which, though, is fr. time to time referred to another Cephas; s. KLake, HTR 14, 1921, 95ff; AVöllmecke, Jahrbuch d. Missionshauses St. Gabriel 2, 1925, 69–104; 3, 1926, 31–75; DRiddle, JBL 59, ’40, 169–80; NHuffman, ibid. 64, ’45, 205f; PGaechter, ZKT 72, ’50, 177–212; but s. HBetz, Gal [Hermeneia] p. 105f w. n. 442). Despite all this he was the leader of Jesus’ disciples, was spokesman for the Twelve (e.g. Mt 18:21; 19:27; Mk 8:27ff; Lk 12:41; 18:28) and for the three who were closest to Jesus (Mk 9:5); he was recognized as leader even by those on the outside (Mt 17:24). He is especially prominent in the pronouncement made Mt 16:18. Only in the Fourth Gospel does Peter have a place less prominent than another, in this case the ‘disciple whom Jesus loved’ (s. Hdb. exc. on J 13:23). In connection w. the miraculous events after Jesus’ death (on this ELohmeyer, Galiläa u. Jerusalem ’36; WMichaelis, D. Erscheinungen d. Auferstanden-en ’44; MWerner, D. ntl. Berichte üb. d. Erscheinungen d. Auferstandenen: Schweiz. Theol. Umschau ’44) Pt. played a unique role: 1 Cor 15:5; Lk 24:34; Mk 16:7. He was one of the pillars of the early church (Gal 2:9 [Κηφᾶς]). Three years after Paul was converted, on his first journey to Jerusalem as a Christian, he established a significant contact w. Peter: Gal 1:18. At least until the time described in Gal 2:1–10 (cp. Ac 15:7) he was prob. the head of the early Christian community/church. He was also active as a missionary to Israel Gal 2:8; cp. 1 Cor 9:5 (Κηφᾶς).—MGoguel, L’apôtre Pierre a-t-il joué un role personnel dans les crises de Grèce et de Galatie?: RHPR 14, ’34, 461–500.—In 1 Pt 1:1 and 2 Pt 1:1 he appears as author of an epistle. On Paul’s journey to Rome: Ἀρτέμων ὁ κυβερνήτης τοῦ πλοίου ἦν λελουμένος ὑπὸ Πέτρου Artemon, the ship’s captain, was baptized by Peter AcPl Ha 7, 20. It is probable that he died at Rome under Nero, about 64 A.D..—In the NT he is somet. called Σίμων (q.v. 1; in Ac 15:14 and 2 Pt 1:1 more exactly Συμεών=שִׁמְעוֹן); except for Gal 2:7f Paul always calls him Κηφᾶς (q.v.). Both names Σίμων Π. Mt 16:16; Lk 5:8; J 1:40; 6:8, 68; 13:6, 9, 24, 36; 18:10, 15, 25; 20:2, 6; 21:2f, 7b, 11, 15. Σίμων ὁ λεγόμενος Π. Mt 4:18; 10:2. Σίμων ὁ ἐπικαλούμενος Π. Ac 10:18; 11:13. Σίμων ὸ̔ς ἐπικαλεῖται Π. 10:5, 32.—Outside the NT it is found in our lit. GEb 34, 59; GPt 14:60 (Σίμων Πέτρος); ApcPt Rainer; GMary 463 (2 times); AcPt Ox 849 (4 times); 1 Cl 5:4 (Paul follows in 5:5); 2 Cl 5:3f (a piece fr. an apocr. gosp.); IRo 4:3 (Πέτρος καὶ Παῦλος); ISm 3:2=GHb 356, 39; Papias (2:4, w. other disciples; 15, w. Mark as his ἑρμηνευτής).—Zahn, Einl. II §38–44; KErbes, Petrus nicht in Rom, sondern in Jerusalem gestorben: ZKG 22, 1901, 1ff; 161ff (against him AKneller, ZKT 26, 1902, 33ff; 225ff; 351ff); PSchmiedel, War der Ap. Petrus in Rom?: PM 13, 1909, 59–81; HLietzmann, Petrus u. Pls in Rom2 1927; GEsser, Der hl. Ap. Petrus 1902; CGuignebert, La primauté de St. Pierre et la venue de Pierre à Rome 1909; FFoakes-Jackson, Peter, Prince of Apostles 1927; HDannenbauer, D. röm. Pt-Legende: Hist. Ztschr. 146, ’32, 239–62; 159, ’38, 81–88; KHeussi, War Pt. in Rom? ’36, War Pt. wirklich röm. Märtyrer? ’37, Neues z. Pt.-frage ’39, TLZ 77, ’52, 67–72; HLietzmann, Pt. röm. Märt.: SBBerlAk ’36, XXIX; DRobinson, JBL 64, ’45, 255–67; HSchmutz, Pt. war dennoch in Rom: Benedikt. Monatsschr. 22, ’46, 128–41.—On Mt 16:17–19 s., in addition to the lit. on κλείς 1 and πέτρα 1b: JSchnitzer, Hat Jesus das Papsttum gestiftet? 1910, Das Papsttum eine Stiftung Jesu? 1910; FTillmann, Jesus u. das Papsttum 1910; AKneller, ZKT 44, 1920, 147–69; OLinton, D. Problem der Urkirche ’32, 157–83; KPieper, Jes. u. d. Kirche ’32; AEhrhard, Urkirche u. Frühkatholizismus I 1, ’36.—JMunck, Pt. u. Pls in der Offenb. Joh. ’50 (Rv 11:3–13).—OCullmann, Petrus2, ’60 (Eng. tr. Peter, FFilson2, ’62), L’apôtre Pierre: NT Essays (TManson memorial vol.), ’59, 94–105; OKarrer, Peter and the Church: an examination of the Cullmann thesis, ’63; RO’Callaghan, Vatican Excavations and the Tomb of Peter: BA 16, ’53, 70–87; AvGerkan, D. Forschung nach dem Grab Petri, ZNW 44, ’52/53, 196–205, Zu den Problemen des Petrusgrabes: JAC ’58, 79–93; GSnyder, BA 32, ’69, 2–24; JGwynGriffiths, Hibbert Journal 55, ’56/57, 140–49; TBarnes, JTS 21, ’70, 175–79; GSchulze-Kadelbach, D. Stellung des P. in der Urchristenheit: TLZ 81, ’56, 1–18 (lit.); PGaechter, Petrus u. seine Zeit, ’58; EKirschbaum, The Tombs of St. Peter and St. Paul (transl. JMurray) ’59; EHaenchen, Petrus-Probleme, NTS 7, ’60/61, 187–97; SAgourides, Πέτρος καὶ Ἰωάννης ἐν τῷ τετάρτῳ Εὐαγγελίῳ, Thessalonike, ’66; DGewalt, Petrus, diss. Hdlbg, ’66; RBrown, KDonfried, JReumann edd., Peter in the NT, ’73; CCaragounis, Peter and the Rock (BZNW 58) ’89.—Pauly-W. XIX ’38, 1335–61; Kl. Pauly IV 674–76; BHHW III 1430f. LGPN I. M-M. EDNT. TW. Sv.

    Ελληνικά-Αγγλικά παλαιοχριστιανική Λογοτεχνία > Πέτρος

См. также в других словарях:

  • τετάρτῳ — τέταρτος fourth masc/neut dat sg …   Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)

  • τετάρτωι — τετάρτῳ , τέταρτος fourth masc/neut dat sg …   Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)

  • Гипатия — (Ипатия) Александрийская Ὑπᾰτία ἡ Ἀλεξάνδρεῖα …   Википедия

  • AMMONIUS — I. AMMONIUS Alexandrinus, summus Philosophus, sub Severo, praeceptor Origenis, et Plotini Philosophi, et ait Porphyris l. 3. contra Christianos. A puero Christianus fuit; postquam autem ad maturam aetatem pervenit, sese ad Philosophiam convertit …   Hofmann J. Lexicon universale

  • LEAENA — I. LEAENA Ambraciotis olim pro Numine fuit: quos eam velut libertatis suae vindicem honorâsse, testatur Aelian. idque hac occasione, quod, qui tyrannidem apud illos invaserat, leaenae catulis suis cinctae obviam factus, ab ea esset discerptus.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • λαχανεύω — (Α) [λάχανον] 1. φυτεύω λάχανα 2. μέσ. λαχανεύομαι μαζεύω λάχανα 3. παθ. α) (για τόπο) χρησιμεύω για φύτευση λαχάνων ή παράγω λάχανα («ἔνια τῶν πεδίων σπείρεσθαι δι ἔτους δίς... τινὰ δὲ καὶ λαχανεύεσθαι τῷ τετάρτῳ σπόρῳ», Στράβ.) β) τρώγομαι ως… …   Dictionary of Greek

  • πριν — ΝΜΑ, πρι Ν, δωρ. τ. πράν και, μόνον μία φορά, πρείν Α 1. (ως επίρρ. με χρον. σημ.) α) σε προγενέστερο χρόνο, σε χρόνο προηγούμενο ορισμένου γεγονότος ή περιστατικού, το οποίο είτε συνέβη είτε πρόκειται να συμβεί, προηγουμένως, πρωτύτερα (α. «δεν… …   Dictionary of Greek

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»